Historia

Częściowa dokumentacja jest gotowa, a pod koniec roku rusza budowa. Pojawiają się jednak duże problemy z wykonawstwem, jakością prac oraz dotrzymywaniem terminów. Jest to okres boomu inwestycyjnego w Polsce, który powoduje wyraźny niedobór wykonawców na rynku. Całe firmy są nagle przenoszone na inne budowy, gdzie terminy uznano za zagrożone. Typowym przykładem jest budowa huty Katowice, gdzie oddelegowano ludzi, którzy musieli przerwać betonowanie komina naszej ciepłowni w połowie pracy. Firma wróciła dopiero w styczniu 1975 roku i dokończyła budowę w czasie silnych mrozów.

W styczniu powołano grupę rozruchową, której zadaniem jest etapowe uruchamianie systemu, wykrywanie usterek i ich bieżąca likwidacja. Wykonano wszystkie niezbędne prace przygotowawcze, za wyjątkiem zmiękczalni. Okazało się, że projekt opracowany przez „Hydrosan” Gliwice zawiera błędne rozwiązania i wymaga przeprojektowania. Pojawia się poważny problem – trzydziestoosobowa ekipa projektantów wyjeżdża na wycieczkę do NRF-u, a wraca jedynie kierowca autobusu. W tej sytuacji zapada decyzja o przystąpieniu do rozruchu bez zmiękczalni. Zbliża się zima, budowa bloków mieszkalnych postępuje szybciej niż budowa ciepłowni, a zagrożenie niedostarczenia ciepła staje się coraz bardziej realne. W efekcie decydenci podejmują decyzję o uruchomieniu ciepłowni pod koniec roku za wszelką cenę, a wszelkie niedoróbki ma usuwać wzmocniona w tym celu załoga.

Sytuacja w ogrzewnictwie normalnieje. PPGKiM określa w zamówieniu zapotrzebowanie miasta na ciepło na 17 Gcal/h na ten rok z perspektywą wzrostu w 1979 roku do 22 Gcal/h. Wydaje się, że kryzys w cieple został zażegnany, ale miasto się rozbudowuje coraz szybciej. Sytuację ma poprawić budowa ciepłowni C2, która właśnie się rozpoczęła. Okaże się wkrótce, że decyzję o budowie drugiej ciepłowni podjęto znowu za późno. Przerwanie ciągłości budowy komina przez firmę, która musiała wyjechać do huty Katowice, aby wrócić do jego budowy za rok i w warunkach silnych mrozów kontynuować jego budowę musiało zaowocować. Komin zaczyna się pochylać w kierunku hali kotłów i biurowca. Zostaje powołana specjalna komisja ekspertów, która nie ma wątpliwości co do jego dalszych losów. Przed samym Bożym Narodzeniem komin zostaje wysadzony w powietrze, gdyż dalsza eksploatacja grozi katastrofą budowlaną. Do końca sezonu ciepłownia jest zmuszona do pracy bez komina, co wzbudzało nie lada sensację. Został postawiony tymczasowy komin stalowy, który pełnić będzie swą rolę do momentu postawienia nowego.

Trwają prace przy budowie nowego komina usytuowanego już w innym miejscu. „Pioma” w części partycypuje w kosztach, ponieważ wiadomo już, że będzie rozbudowa ciepłowni, a więc i projekt komina musi być zmieniony choćby dlatego, że musi mieć większą średnicę przystosowaną do pięciu kotłów. Zdecydowanie bilans ciepła w Piotrkowie poprawia się po wejściu pod koniec roku ciepłowni C2. Można wreszcie wyłączyć starą kotłownię piomowską, w której pracę traktowano jako pracę katorżniczą. Kotłownia ta nie posiadała np. odżużlania i wózki z żużlem – często rozpalone do czerwoności, trzeba było wypychać ręcznie.

Rozpoczęła się rozbudowa ciepłowni C1 o dalsze trzy kotły WR 25. Miasto znowu partycypuje w kosztach. Finansuje budowę jednego kotła, który ma pokrywać jego potrzeby. Ale potrzeby są już tak duże, że decyzja rozbudowania zostaje podjęta znowu za późno.

Kocioł nr 2 po 11-letniej eksploatacji musi zostać do remontu kapitalnego, który załoga ciepłowni wykonuje we własnym zakresie. Wymieniona zostaje strona ciśnieniowa i duża część wymurówki kotła. Remont ten ze względu na ograniczone możliwości finansowe i kadrowe będzie trwał 3 lata. Ale w tym czasie pracują już trzy nowe kotły, które zostały oddane do użytku na początku tego roku. Pojawia się problem z kominem, gdyż zaobserwowano na wierzchołku komina obniżanie się trzonu wymurówki poniżej płaszcza zewnętrznego. Okazało się, że na skutek błędów w projekcie dolne warstwy osłony termicznej zaczynają się zgniatać pod własnym ciężarem. W tej sytuacji podjęto decyzję o całkowitym wyburzeniu wymurówki komina.

Oddano komin do eksploatacji i okazało się, że rozwiązanie to było właściwe i od tej pory nie trzeba było tam nic poprawiać. Trzeba było tylko pamiętać o cyklicznym naprawianiu płaszcza zewnętrznego, który jest najbardziej narażony na warunki atmosferyczne. W tym roku „Pioma” wprowadza do umowy za ciepło z PPGKiM pozycję niekorzystną dla odbiorcy tzn. cenę za energię zamówioną, a nie pobraną, co stanowiło ok. 25% ceny podstawowej.

„Pioma” podejmuje w Ministerstwie Finansów załatwić podwyżkę cen ciepła i okazuje się, że są szanse ją uzyskać i to w wysokości 30%. W tym czasie trwają przygotowania do przekształcenia PPGKiM jako zakładu budżetowego w spółkę prawa handlowego. Jednocześnie ówczesny Prezydent miasta Pan Michał Rżanek występuje do „Piomy” z propozycją połączenia obydwóch ciepłowni, na co „Pioma” przystaje. Szanse na podwyżkę ciepła wykorzystuje dyr. Łopatowski.

Miasto kupuje ciepłownię C1 za 4.000.000 zł., która od 01.09.98 r. wchodzi w skład MZGK, łącznie z załogą. Rozpoczęła się nowa era w życiu i pracy jej pracowników. FMG była zakładem przemysłowym o specyficznym profilu, gdzie liczyła się tylko produkcja i tony przerabianej stali, ciepłownia była jakby na marginesie. Nikt nie znał i nie chciał znać jej potrzeb i to od samej góry, aż do służb zaopatrzeniowych. Właściwie o ciepłowni przypominano sobie w zimie. I nagle nastąpiła metamorfoza – zakład ciepłowniczy znalazł się w centrum zainteresowania wśród ludzi, którzy znają jego wartość. To zupełnie inna jakość, której nie potrafiliśmy przewidzieć i dlatego nowa rzeczywistość napawała nas pewnymi obawami.

Zostaje poddana gruntownej modernizacji zmiękczalnia. Część wymienników zostaje usunięta przy zachowaniu tej samej wydajności. Powierzchnia samej zmiękczalni zostaje znacznie powiększona poprzez zabudowanie dachem przestrzeni między budynkiem głównym i pomocniczym.

Trwa nadal remont kotłów. Wymieniona zostaje w kotłach nr 3, 4 i 5 cała część ciśnieniowa w strefie ogniowej za wyjątkiem ekranu tylnego w kotle nr 4. Na budynku pomocniczym wykonano ocieplenie dachu i ścian łącznie z nową elewacją, co było niezbędne, chociaż pochłonęło znaczne środki. Po awarii zbiornika z kwasem solnym w lutym 2006 r. przebudowano instalację technologiczną w zmiękczalni tak, aby podobny przypadek nie mógł się powtórzyć w przyszłości.